Autoprzeciwciała przeciwko kardiolipinie, IgG

O badaniu

Przeciwciała antykardiolipinowe (przeciwko kardiolipinie) należą do grupy przeciwciał antyfosfolipidowych, czyli skierowanych przeciwko składnikom błon komórkowych (fosfolipidom) komórek śródbłonka naczyń krwionośnych organizmu.

Fosfolipidy uczestniczą w szeregu ważnych procesów komórkowych, takich jak transport substancji przez błonę komórkową i przekazywanie przez nią sygnałów.

Kardiolipina jest zlokalizowana w błonie wewnętrznej mitochondium (organellum czyli składnika cytoplazmy komórki ), ale po aktywacji komórki (np. w procesie krzepnięcia krwi) może być przemieszczana do zewnętrznej błony komórkowej.

Zwykle osocze zawiera niskie stężenie autoprzeciwciał (przeciwciał skierowanych przeciwko własnym tkankom organizmu) przeciwko kardiolipinie i innym składnikom błon komórkowych. Poziomy patologicznie wysokie są konsekwencją rozwoju choroby autoimmunologicznej w ciele. Autoprzeciwciała przeciwko kardiolipinie aktywują komórki śródbłonka naczyń, płytki krwi, przez co dochodzi do zaburzenia równowagi pomiędzy procesami krzepnięcia krwi i rozpuszczania skrzepów.

Przeciwciała antykardiolipinowe są często obecne u osób z zespołem antyfosfolipidowym.

Istnieją 2 postacie zespołu antyfosfolipidowego:

pierwotna, izolowana, niezwiązana z innymi stanami
wtórna, w połączeniu z innymi chorobami autoimmunologicznymi (toczeń rumieniowaty układowy, zespół Sjögrena, twardzina reumatoidalne zapalenie stawów)

Jego diagnostyka często stwarza problemy i wymaga specyficznych, wielokrotnie powtarzanych testów serologicznych na obecność przeciwciał w różnych klasach.

Cel badania

Test jest używany we wskazaniach takich jak:

• diagnostyka nawracających epizodów zakrzepicy żylnej lub tętniczej (występujących zwłaszcza u młodych pacjentów, przy braku innych przyczyn)
• diagnostyka problemów położniczych u młodych kobiet. Badanie wchodzi w skład panelu autoimmunologicznej diagnostyki poronień. Obecność 
• przeciwciał antyfosfolipidowych (w tym antykardiolipinowych) zaburza rozwój łożyska, przez co dochodzi do jego niewydolności
• ocena ryzyka wystąpienia zakrzepicy u pacjentów z rozpoznaniem autoimmunologicznej choroby tkanki łącznej
• diagnostyka hematologiczna (niewyjaśnionej trombocytopenii lub wydłużonego czasu APTT)
• pozytywny test VDRL (niespecyficzny odczyn kiłowy, który opiera się na wykrywaniu przeciwciał antykardiolipinowych) przy braku TPHA (specyficznego odczynu kiłowego). Powtarzanie dodatniego wyniku VDRL przy braku TPHA wyklucza rozpoznanie kiły i skłania ku diagnostyce w kierunku zespołu antyfospolipidowego.