Ceruloplazmina
O badaniu
Ceruloplazmina to jedno z białek produkowanych w wątrobie. Jej głównym zadaniem jest wiązanie i transport jonów miedzi we krwi (szacuje się, że ok. 90–95% miedzi obecnej w osoczu jest z nią związana). Jedna cząsteczka ceruloplazminy jest w stanie łączyć się z 6–8 atomami miedzi i dlatego pełni ona dominującą rolę w metabolizmie tego pierwiastka.
Ceruloplazmina posiada również silne właściwości antyoksydacyjne. Oznacza to, że jest przeciwutleniaczem chroniącym organizm przed niebezpiecznym działaniem wolnych rodników. Białko to ma także zdolność utleniania jonów żelaza do postaci Fe3+, dlatego bywa nazywane ferroksydazą.
Oznaczenie poziomu ceruloplazminy nie jest badaniem, wykonywanym standardowo, np. w celach profilaktycznych. Na badanie to pacjenci są najczęściej kierowani przez lekarza, w momencie, gdy wykazują objawy wskazujące na chorobę Wilsona, takie jak: żółtaczka, bóle brzucha, mdłości, drgawki, niedokrwistość, złe samopoczucie psychiczne, zmiany zachowania, problemy z utrzymaniem równowagi, trudności z chodzeniem, przełykaniem i inne objawy ze strony układu mięśniowego.
Ponadto jeśli pojawi się niewydolność lub marskość wątroby między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia, również należy wykonać badanie.
Innymi wskazaniami do zbadania stężenia ceruloplazminy mogą być: podejrzenie choroby Menkesa u dzieci (genetycznego schorzenia, uniemożliwiającego przyswajanie miedzi dostarczonej z dietą) i monitorowanie leczenia pacjentów z nadmiarem lub niedoborem miedzi.
Cel badania
Pomiar stężenia ceruloplazminy we krwi jest wykorzystywany do monitorowania gospodarki jonami miedzi oraz diagnostyki zespołu Wilsona – uwarunkowanego genetycznie niedoboru ceruloplazminy, prowadzącego do odkładania miedzi w wątrobie i innych narządach, a w konsekwencji do ich uszkodzenia.
