Immunoglobulina IgM
O badaniu
IgM (immunoglobulina M) to główne przeciwciała wytwarzane podczas pierwszego kontaktu ludzkiego organizmu z antygenem.
Immunoglobulina M to przeciwciała pierwotnie syntetyzowane przez układ odpornościowy płodu lub noworodka, nie przenikają przez łożysko od matki do płodu. Z tego powodu wykrycie swoistych przeciwciał igM jest przydatne w ocenie stadium zakażenia. Immunoglobuliny M są obecne w fazie ostrej infekcji, podczas gdy przeciwciała IgG dominują w fazie przewlekłej.
Czynnik reumatoidalny i przeciwciała przeciwko antygenom powierzchniowym układu grup krwi OAB czerwonych krwinek należą do tej klasy immunoglobulin.
Zespół niedoboru odporności hiper-IgM charakteryzuje się wyraźnym wzrostem stężenia immunoglobuliny M, a brakiem przeciwciał klas IgG i IgA.
Immunoglobuliny wytwarzane w chorobie Waldenströma należą do klasy IgM i mogą powodować uszkodzenie naczyń krwionośnych w całym organizmie.
Podwyższony poziom immunoglobuliny M obserwuje się w różnych stanach zakaźnych lub zapalnych. Ich poziomy zwiększają się we wczesnej marskości żółciowej.
Spadki poziomu immunoglobuliny M odnotowano we wrodzonej lub nabytej hipogammaglobulinemii (niedobór odporności), klinicznie charakteryzującej się nawracającymi infekcjami bakteryjnymi.
Badanie jest zlecane przez lekarza, najczęściej alergologa, w przypadku niektórych objawów takich jak: ogólne zmęczenie i gorączka, ból kości, spontaniczne złamania kości, obrzęk węzłów chłonnych, śledziony.
Cel badania
Celem badania jest określenie stężenia immunoglobuliny M we krwi. Służy on głównie do oceny odporności humoralnej, ocenie ryzyka infekcji i diagnozowania ostrych infekcji (wirusowych i bakteryjnych, do 20 dni), wrodzonego niedoboru odporności, choroby Waldenströma, diagnozy zaburzeń wątroby, zwłaszcza pierwotnej marskości żółciowej.
