Wirus zapalenia wątroby typu D, przeciwciała IgM (anty-HDV-IgM)

O badaniu 

Wirus HDV jest określany jako czynnik delta i jest małym wirusem RNA, najczęściej wśród narkomanów i hemofilityków oraz w trakcie wykonywania tatuażu i pirsingu, a także drogą kontaktów płciowych, uzależnionym od HBV. Może przenosić się przez krew, ale tylko wraz z wirusem B. Nadkażenie HDV osoby zakażonej już HBV może doprowadzić do nadostrego, piorunującego zapalenia wątroby i zgonu pacjenta. U nosicieli HBV dodatkowe zakażenie HDV powoduje zaostrzenie choroby.

Podstawową cechą chronicznego zapalenia typu D jest w przeważającej ilości przypadków rozwój choroby w kierunku marskości wątroby. Wczesne wykrycie początkowych oznak choroby – obrzmienie/opuchlizna brzucha (zmniejszenie wydalania moczu, ciastowatość łydek). Pojawia się wolny płyn w jamie brzusznej. Obserwuje się też oznaki zewnątrz wątrobowe (nadciśnienie wrotne, puchlina brzucha, żylne gałązki naczyniowe na przedniej ściance brzusznej) najczęściej w późniejszym okresie rozwoju choroby. Oznakom tym często towarzyszy syndrom krwotoczny.

Wirusowe zapalenie wątroby typu D może być rozpoznawane serologicznie przez identyfikację we krwi badanego swoistych przeciwciał anty-HDV: IgM lub IgG. 

Przy aktywnym zapaleniu wątroby utrzymują się przeciwciała anty-HDV IgM, u wyleczonych z zakażenia HDV pozostają przeciwciała klasy IgG.

Cel badania

Diagnostyka serologiczna wirusowego zapalenia wątroby typu D