Oznaczanie frakcji białkowych surowicy krwi (albumina, α-1-globulina, α-2-globulina, β-globulina, γ-globulina, stosunek A/G)

O badaniu

Wśród dostępnych metod laboratoryjnych badających skład białek osocza jest proteinogram. Test umożliwia rozdział poszczególnych grup białek w oparciu o różnice w ich ruchliwości w polu elektrycznym (elektroforezę).

W rozdziale na żelu agarozowym uzyskuje się 6 głównych frakcji białek: albumina, α1-globuliny, α2-globuliny, β1-globuliny, β2-globuliny i γ-globuliny. W każdej w nich znajdują się poszczególne rodzaje protein, pełniących wiele różnych funkcji w organizmie m. in. transportową, enzymatyczną, budulcową, odpornościową. I tak- w paśmie α1-globulin wędrują między innymi α1-antytrypsyna, α1-kwaśna glikoproteina, α1-lipoproteina (HDL); α2-globulin – np. α2-makroglobulina, haptoglobina;

β1-globuliny to przede wszystkim transferyna i β-lipoproteina (LDL); β2-globuliny: składowa C3 dopełniacza; γ-globuliny to przede wszystkim immunoglobuliny klas A, G, M.

Wyniki badania są wyrażane w oparciu o stężenie białka całkowitego, stąd do określenia zawartości poszczególnych frakcji konieczny jest dodatkowo jego pomiar. Nieprawidłowości wykryte w teście mogą okazać się niezbędne w diagnostyce procesów zapalnych, rozrostowych krwi, chorobach zakaźnych czy zaburzeń odporności. Ich interpretacji powinien dokonywać specjalista, który zlecił badanie.

Poza surowicą, elektroforetycznego rozdziału białek można dokonywać też z moczu lub płynu mózgowo-rdzeniowego.

Elektroforeza białek surowicy (proteinogram) jest stosowana do wykrywania braku prawidłowych białek lub stwierdzania obecności protein nieprawidłowych. Identyfikacja różnych wzorów elektroforezy może być związane z wieloma procesami toczącymi się w organizmie.

Wynik badania może dostarczyć informacji o tym, że choroba wpływa na produkcję lub utratę białka, ale zwykle nie zapewnia ostatecznej diagnozy.

Niezbędne są dodatkowe testy w celu zbadania przyczyny podstawowej.

Cel badania

weryfikacja nieprawidłowych wyników innych badań laboratoryjnych, takich jak całkowite stężenie białka, poziom albuminy, podwyższony poziom wapnia lub niski poziom białych krwinek;

diagnozowanie i monitorowanie chorób rozrostowych krwi (najczęściej gammapatii monoklonalnych, takich jak szpiczak mnogi, ale również chłoniaków, przewlekłych białaczek);

diagnostyka w kierunku stanu zapalnego, infekcji, choroby autoimmunologicznej, nerek lub wątroby.